Rodin

Ik was vandaag in het Groninger museum. De tentoonstelling over de beelden van Rodin wilde ik graag zien. Misschien wel al dertig jaar geleden was ik in Parijs in het Rodin museum. Van het museum zelf kan ik me niet zoveel meer herinneren. Wel dat ik vanaf dat moment onder de indruk was de verbeeldingskracht van beelden. De dynamiek die er in schuilt. De emotie, die soms letterlijk van de beelden afspat. En de kracht die de beelden laten zien. Wat ik niet wist, wel verrassend voor mij, was dat Rodin zijn beelden veelal niet uit een stuk beeldhouwde, maar ze met onderdelen in elkaar zette. En dat hij ook onderdelen van andere beelden gebruikte, om weer nieuwe beelden te maken. Wat voor mij overigens niets afdoet aan de kracht van de beelden. Beroemd is natuurlijk de denker. Maar even mooi is voor mij het beeld van “de verloren zoon”. De handel ten hemel geheven. Gezeten op zijn knieën, lijkt hij zijn vader om vergeving te smeken.

In de marge van deze tentoonstelling was een kleine foto tentoonstelling gemaakt met foto’s van Erwin Olaf. Die de beelden van Rodin tot leven wekt door ze door mensen te laten uitbeelden en deze mensen te fotograferen. Olaf maakte bijzondere foto’s, die het soms moeilijk maakte om er naar te kijken. De naaktheid en daarmee de kwetsbaarheid, maar ook de intimiteit, maakt dat je het gevoel krijgt van voyeurisme. Wil ik hier wel naar kijken, wil ik wel zien wat ik zie? Tegelijkertijd de schoonheid maakt ook dat je wilt blijven kijken.