Verpleeghuiszorg

Op mijn wekelijkse bezoekronde ging ik ook langs bij het verpleeghuis in een aanpalend dorp. Mooi weer, zonnetje scheen! Buiten zaten een aantal medewerkers, duidelijk aan hun koffiepauze. Al dan niet met een sigaret in de hand.

Ik weet dat ik niet te vroeg moet komen. Want tot half elf is het koffiedrinken in de recreatieruimte. En veel mensen maken daarvan gebruik. En dan kunnen ze een dominee niet gebruiken. Dus was ik tegen kwart voor elf daar. Toen ik aanbelde bij de mevrouw waar ik moest zijn, was de deur open. Ik kreeg geen reactie. Aarzelend liep ik naar binnen. Tot mijn verbazing lag ze in bed. Iets dat ik niet van haar gewend ben.

“Bent u ziek”, vroeg ik. “Nee, zei ze. Ik lig te wachten tot ze mij uit bed komen halen”. Ik was verbaasd en geschokt tegelijkertijd. “Weten ze wel, dat u ligt te wachten?” “Jawel, ik heb rond tien uur maar eens op de bel gedrukt. Ze zeiden dat ze snel zouden komen”.   Op haar tafel stond een kopje koffie met een plaatje koek ernaast. Blijkbaar was de koffie wel gebracht. Maar ik begreep dat degene die haar de koffie had gebracht, niet bevoegd was om haar uit bed te halen.

Even had ik de neiging om het dan zelf maar te doen. Maar ik realiseerde me dat ook ik daartoe niet bevoegd was, nog even los van de vraag of het bij mijn functie past. Ik kon niets anders doen dan nogmaals op de bel te drukken. Nu kwam er geen reactie! Ik keek uit het raam. De medewerkers hadden nog koffiepauze!

Ik verwijt de medewerkers die buiten koffie zaten te drinken helemaal niets. Ook zij hebben recht op hun pauzes. En ik geloof onmiddellijk dat zij knetterhard werken om de aan hun zorg toevertrouwde mensen te helpen.

Ik kende deze verhalen al lang. Uit zijdelings eigen ervaringen. Uit de media. Maar was tot nog toe nooit op deze manier hiermee geconfronteerd. Waar gaat het mis? Zit er iets grondig fout in de organisatie en het management van het verpleeghuis? Gebrek aan personeel? Gebrek aan geld?

Een mevrouw van 95 jaar, helder van geest. Tot kwart voor elf in bed!  Wachtend op hulp! Ik moest onmiddellijk denken aan het Bijbelverhaal van Johannes 5. De lamme man van Bethesda. Die 38 jaar lag te wachten op hulp. Het gaat niet om het aantal jaren. Het gaat om het onrecht. Dat er niemand was om hem te helpen, op te staan. Volgens het verhaal kwamen de verlossende woorden van Jezus zelf:  “sta op en wandel!”.  Ik weet zeker, dat ging in dit verpleeghuis niet werken. En ik vroeg me af hoeveel mensen zouden er nog liggen te wachten?