Categoriearchief: Blogs
Weg uit de beklemming
Corona virus en onsterfelijkheid.
Toen een paar maanden geleden het corona virus uitbrak was het voor ons, in het westen, in Europa toch vooral een ver-van- bed-show. We werden weer bevestigd in beeld van Chinezen die het niet zo nauw nemen met hygiëne, die de meest exotische dieren openlijk op de markt laten liggen en ze nog opeten ook. De paniek begon bij ons pas toe te slaan op het moment dat het eerste slachtoffer in Europa zich aandiende. Ondanks dat er van alle kanten werd aangegeven dat het allemaal wel mee viel, het was niet meer dan een stevige griep. En aan een “normale” griep gaan nu ook eenmaal jaarlijks mensen dood. En dat zijn vaak meer mensen dan dat er tot nu toe aan het corona virus zijn overleden. De paniek zit volgens mij in het feit dat wij dachten dat we langzaam aan wel de top van de Olympus hadden bereikt in onze medische wetenschap. In de jaren 80 hadden we het aids-virus dat veel meer slachtoffers maakte dan het corona-virus tot nu toe. Door de medische wetenschap is het aids virus een chronische ziekte geworden, die goed te behandelen is. De Mexicaanse griep, Mers virus, Sars virus waren ook vrij snel, zonder al te grote schade onder controle. Vele vormen van kanker zijn tegenwoordig te genezen, dan wel te reduceren tot eveneens een chronische ziekte.
Bij het corona virus is dat allemaal anders. De economische schade loopt al in de miljarden. Het openbare leven komt in veel landen volledig tot stilstand. Het verloop en de ontwikkeling van het virus zijn onberekenbaar. En medicatie kan nog wel jaren op zich wachten. Is het eigenlijk niet zo dat wij, door dit corona virus, worden aangetast in ons idee van onsterfelijkheid? En dat daar de paniek door ontstaat? We hadden tot nu toe misschien het idee dat we de top van Olympus wel bijna bereikt hadden en alles onder controle hadden. De discussie ging steeds vaker over de vraag hoe oud kan een mens worden? En steeds minder over de vraag waar kunnen wij nog aan dood gaan, zonder dat er een medicijn dat ons kan redden voor handen is. Het corona virus zet deze “zekerheid” plotseling op losse schroeven. We blijken dood te kunnen gaan aan iets wat we niet onder controle hebben, waar geen medicijn tegen beschikbaar is, wat ons openbare leven ontwricht en de economie in een crisis stort. Aan die gedachte moeten we wennen. Maar die gedachte kan ook heilzaam zijn. Het dwingt ons tot bescheidenheid. De top van de Olympus zal nooit worden bereikt, iedere keer als wij denken dat we er bijna zijn worden we weer terug geworpen door een nieuwe onberekenbare en onzichtbare tegenstander.
Zullen we muren afbreken?
Het gaat de laatste tijd in de media heel vaak over het bouwen van muren. Een Amerikaanse president die een muur wil bouwen op de grens met Mexico, om mensen tegen te houden. De Israëlische regering die een muur liet bouwen om Palestijnen tegen te houden. En ook in ons eigen land klinkt steeds dat we maar een muur om ons land moeten bouwen om vreemdelingen buiten de deur te houden, zoals dat bij sommige landen in Europa al het geval is. Vaak worden dee muren gebouwd uit angst, angst voor alles wat ons vreemd is. Muren kunnen geborgenheid bieden. Erachter ben je veilig, kun je jezelf zijn. We zijn blij dat ons huis bestaat uit muren. Ze beschermen ons en bieden ons privacy. We zijn blij dat de waterkeringen bestaan uit muren. Ze beschermen ons tegen natuurgeweld en tegen geweld van de zee. Muren zijn onmisbaar. Of het nu zichtbare muren zijn van steen, of onzichtbare muren van geboden en verboden. Maar muren kunnen ons ook gevangen houden. Ze beletten ons het zicht op wat of wie er om ons heen is. De nieuwe mensen in de straat zie je niet zoals ze zijn. We storen ons aan hun ruzies, aan het lawaai van de kinderen of we zien alleen een hoofddoek. Veel muren die ooit zijn gebouwd uit veiligheid, zijn veranderd in muren die mensen isoleren. Onzichtbare muren zijn vaak moeilijker af te breken dan zichtbare muren. Omdat ze onzichtbaar zijn, denk je dat je heel goed kunt rondkijken. Maar dat is niet echt zo, je ziet niet wat er achter die muur is. Een onzichtbare muur merk je meestal niet op. Tegelijkertijd kunnen muren mensen ook buitensluiten. Ze maken het land, de stad, je leven tot een onneembare vesting, terwijl mensen recht kunnen hebben op dezelfde bescherming die wij er ook van hebben.
We zijn op weg naar Pasen. Komende zondag begint de 40 dagen-tijd. De voorbereidingstijd voor Pasen. Met Pasen wordt door Jezus de laatste muur geslecht die mensen gevangen houdt. De muur van de dood! Door de muur van de dood af te breken zet hij mensen niet alleen in de vrijheid, maar hij laat mensen ook opnieuw tot bloei komen. Hij laat mensen opnieuw mens worden. Hoe vaak komen we ze niet tegen, de mensen die gevangen zitten in hun eigen angst en verdriet. In hun eigen onmacht om met andere te kunnen communiceren. Die een muur om zich heen hebben gebouwd, vaak onzichtbaar, waar anderen niet meer door heen komen. Door de muur van de dood af te breken, biedt Hij mensen ook de kans om opnieuw tot bloei te komen. Het is net als met het jaargetijde. Het nieuwe licht van de lente, wat deze week volop aanbreekt, biedt planten en bomen nieuwe kansen om tot bloei te komen. Ze ontluiken en worden zichtbaar op hun allermooist. Dat is ook Pasen! Door de muur van dood af te breken, krijgen mensen nieuwe kansen om tot bloei te komen. Weg uit de somberte van dichtplakte huizen en hoog opgetrokken muren. Maar juist durven staan in het nieuwe goddelijke lente licht. Waarin wij opnieuw tot bloei mogen komen!
