Piet

schoorsteenpietEen van mijn kleinkinderen vroeg onlangs aan mij waarom Piet zwart moet zijn? Ik moet bekennen dat ik er geen antwoord op had. Ik schatte in dat begrippen als cultureel erfgoed en traditie bij haar niet echt overtuigend zouden klinken.

Toch gaat de discussie rond Piet daar wel over. Deze wordt, op de social media, voornamelijk gevoerd door blanke mannen en vrouwen, die zich verzetten tegen de verandering van Piet. Wanneer er weer eens iets gepubliceerd wordt dat tegen dat standpunt ingaat, dan kun je erop wachten, zijn de reacties niet van de lucht. Dus ik bereid met erop voor!

Conclusie van deze groep is; Piet moet blijven zoals hij is. Zwart! De argumentatie tegen de verandering van Piet komt echter niet veel verder dan begrippen als “traditie” en “cultureel erfgoed”. Ik vind dat, op z’n zachts gezegd, een weinig overtuigende argumentatie. In de visie van deze groep zijn traditie en cultureel erfgoed blijkbaar onveranderbare begrippen. Gestolde werkelijkheden. Die tot in alle eeuwigheid meegaan! Als deze mensen in de geschiedenis zouden kijken dan zouden ze leren dat het idee dat traditie en cultureel erfgoed een onveranderbare en  statische gegevens zijn, een illusie is. In de praktijk zijn we constant bezig om ons cultureel erfgoed en onze traditie aan te passen. In die lijn zijn de klederdrachten ook al lang uit het dagelijkse straatbeeld verdwenen in delen van ons land. Terwijl ze toch ook zouden behoren tot het cultureel erfgoed en de traditie. En ik hoor niemand ervoor pleiten om deze klederdrachten weer terug te brengen in het straatbeeld. Dit lijkt toch sterk op een vorm van selectief shoppen in begrippen als cultureel erfgoed en traditie. Een traditie wordt altijd gemaakt door de mensen die hem beleven. Tradities blijven in leven als ze meegaan met hun tijd.

In de discussie rond Piet zit ook een onvervalste hang naar het verleden waarin Nederland nog blank was, gekleurde mensen nog een bezienswaardigheid en vrouwen nog maar een recht hadden toegekend gekregen, door de blanke man, namelijk het aanrecht en wij nog zendelingen waren in donker Afrika.

Tegelijkertijd zit er dus ook angst in dat we dat Nederland kwijt zouden raken. Angst is altijd een slechte raadgever. Maar, misschien help ik nu veel mensen wreed uit een droom. Dat Nederland van de blanke man en de vrouw achter het aanrecht en de gekleurde mens als een bezienswaardigheid, hebben we al lang, godzijdank, achter ons gelaten. Dat is misschien schokkend voor veel mensen om te ontdekken, maar ik ben er blij mee. En in die lijn is het logisch dat tradities worden aangepast, niet om ze af te schaffen, maar juist om ze langer mee te laten gaan.

De traditie om elkaar een keer per jaar cadeautjes te geven, met al dan niet ludieke gedichten, blijft gewoon bestaan. We schaffen het Sint Nicolaasfeest niet af! Overigens zou er over de rol van een bisschop in deze traditie en dit cultureel erfgoed ook nog wel het nodige te zeggen zijn. Gezien alle bisschoppelijke en kerkelijke wandaden van de afgelopen decennia in relatie tot kinderen. Afschaffen die rare man! Maar dit terzijde! We passen de traditie alleen een klein beetje aan. Er is niets mis mee om een traditie te veranderen, als er mensen zijn die zich door die traditie gediscrimineerd voelen! Dwergwerpen doen we ook niet meer! De beschaving van een volk is af te lezen aan de mogelijkheid van dat volk om alle mensen volwaardig te laten deelnemen aan de samenleving, zonder een gevoel van discriminatie en onderdrukking. In die zin ben ik momenteel niet erg optimistisch over de beschaving van ons volk.