Toen een paar maanden geleden het corona virus uitbrak was het voor ons, in het westen, in Europa toch vooral een ver-van- bed-show. We werden weer bevestigd in beeld van Chinezen die het niet zo nauw nemen met hygiëne, die de meest exotische dieren openlijk op de markt laten liggen en ze nog opeten ook. De paniek begon bij ons pas toe te slaan op het moment dat het eerste slachtoffer in Europa zich aandiende. Ondanks dat er van alle kanten werd aangegeven dat het allemaal wel mee viel, het was niet meer dan een stevige griep. En aan een “normale” griep gaan nu ook eenmaal jaarlijks mensen dood. En dat zijn vaak meer mensen dan dat er tot nu toe aan het corona virus zijn overleden. De paniek zit volgens mij in het feit dat wij dachten dat we langzaam aan wel de top van de Olympus hadden bereikt in onze medische wetenschap. In de jaren 80 hadden we het aids-virus dat veel meer slachtoffers maakte dan het corona-virus tot nu toe. Door de medische wetenschap is het aids virus een chronische ziekte geworden, die goed te behandelen is. De Mexicaanse griep, Mers virus, Sars virus waren ook vrij snel, zonder al te grote schade onder controle. Vele vormen van kanker zijn tegenwoordig te genezen, dan wel te reduceren tot eveneens een chronische ziekte.
Bij het corona virus is dat allemaal anders. De economische schade loopt al in de miljarden. Het openbare leven komt in veel landen volledig tot stilstand. Het verloop en de ontwikkeling van het virus zijn onberekenbaar. En medicatie kan nog wel jaren op zich wachten. Is het eigenlijk niet zo dat wij, door dit corona virus, worden aangetast in ons idee van onsterfelijkheid? En dat daar de paniek door ontstaat? We hadden tot nu toe misschien het idee dat we de top van Olympus wel bijna bereikt hadden en alles onder controle hadden. De discussie ging steeds vaker over de vraag hoe oud kan een mens worden? En steeds minder over de vraag waar kunnen wij nog aan dood gaan, zonder dat er een medicijn dat ons kan redden voor handen is. Het corona virus zet deze “zekerheid” plotseling op losse schroeven. We blijken dood te kunnen gaan aan iets wat we niet onder controle hebben, waar geen medicijn tegen beschikbaar is, wat ons openbare leven ontwricht en de economie in een crisis stort. Aan die gedachte moeten we wennen. Maar die gedachte kan ook heilzaam zijn. Het dwingt ons tot bescheidenheid. De top van de Olympus zal nooit worden bereikt, iedere keer als wij denken dat we er bijna zijn worden we weer terug geworpen door een nieuwe onberekenbare en onzichtbare tegenstander.