Licht in de ogen

In deze tijd kennen we geregeld van die sombere dagen. Vandaag, 17 november 2020, is ook zo’n dag. Het is druilerig en nat, bladeren die nog aan de bomen hangen, hangen er somber en verkleurd bij.  Het gras is nat en bezaaid met de bladeren die van de bomen losgelaten zijn. Mensen die voorbij lopen, lopen diep weggestopt in hun winterjassen. En terwijl dit nog niet eens de echte donkere dagen voor Kerst zijn. De somberheid hangt als een zware natte deken over mensen heen. Ik was vanmorgen op visite en we kwamen te spreken over dit corona tijdperk. ‘het is niet leuk meer’, dominee, werd mij toevertrouwd. Alles wat het leven leuk maakt is weggevallen. Geen koersbal meer, geen dorpsmaaltijd, geen klaverjas avonden. En nu is het ook geen tijd om in de tuin te werken. Dan duren de dagen wel lang. Ik kon dat alleen maar beamen, terwijl ik zelf nog volop in het werk sta en genoeg mensen om me heen heb. Maar als je ouder bent, lichamelijk kwetsbaar, dan kan ik me er van alles bij voorstellen.

En terwijl ik in dit gesprek dacht aan te voelen dat de somberheid zou gaan overheersen, nam het gesprek toch een onverwachtse wending. Er werd mij, met de nodige pretoogjes, verteld dat er, wekelijks best gezellige avonden waren met de kinderen en kleinkinderen. Spelletjes doen, een borreltje erbij. En ineens moest ik denken aan het thema voor de kerstnachtdienst van dit jaar; “licht in onze ogen!”. Want kerst is bij uitstek het feest waar het licht een belangrijke rol bij speelt. Ik zag, in deze tijden van somberheid, van afstand houden, van soms even niet weten hoe het verder gaat, toch ineens even iets van het licht opvlammen. Ze straalde, zoals een licht kan stralen in de duisternis. Dat gaf deze sombere dag, met druilerige regen, toch alvast iets van dat kerstgevoel, licht in onze ogen!