Lockdown

We zijn twee dagen verder na de opnieuw ingestelde lockdown. En er blijkt nu al een groot verschil met de eerste lockdown, dat zal niemand ontgaan. De eerste lockdown was onmiddellijk helder. De noodzaak werd breed in de samenleving gevoeld. Er was vrijwel niemand die ook maar op het idee kwam om de maatregelen te omzeilen of zelfs maar te traineren. Vergaderingen werden als vanzelf afgezegd. Winkels sloten uit eigen beweging hun deuren. Kerken gingen creatief over op online diensten. We wisten waarvoor we het deden.

Als ik nu om me heen zie ik iets anders. Er was volop verontwaardiging dat winkelketens als Action, Wibra, HEMA, (onze eigen Hollandse Eenheidsprijzen maatschappij),de regels probeerden te omzeilen waardoor ze toch open zouden kunnen. Winkeliers die schaamteloos hun handel naar buiten verplaatsen. Een verontwaardiging die terecht is. Er is plotseling volop discussie over wat essentiële winkels zijn. Een vergadering afzeggen of verplaatsen? Daar moet wel even gesproken worden, want iedere vergadering is toch echt noodzakelijk, vind men al gauw zelf. Verbijsterend hoe kerken zich verzetten tegen sluiting, met als argument dat het een grondrecht is om als religieuze bijeenkomst samen te komen. Ik zou bijna zeggen; het is gotspe dit soort argumenten. Alsof de lofzang niet kan doorgaan “waar er twee of drie in zijn Naam zijn vergaderd”. Het argument van een grondrecht om religieuze bijeenkomsten te houden gaat blijkbaar voor de solidariteit met de zwakkere in onze samenleving. Alleen al daarvoor zou het de kerken sieren als ze bescheidenheid tonen. Waarom wil je zo nodig nu in deze tijd plotseling je laten voorstaan op je grondrechten? Eet je er een boterham minder om? Wat wel gebeurt door kleine ondernemers bijvoorbeeld. Ben je bang dat de scheiding tussen kerk en staat in het geding? En waar je baseer je dat dan op?

Zouden het niet juist de kerken moeten zijn die afstand nemen van het zelfde soort gedrag als de grote winkelketens laten zien. De grenzen op zoeken voor eigen gewin en daarbij de solidariteit met de kwetsbare maar even terzijde schuiven?