Weg uit de beklemming

Het is de ochtend van 16 oktober 2020. De strengere maatregelen van het kabinet om het corona virus zijn langzaam aan ingedaald. Alhoewel ik er zelf nog niet veel van heb gemerkt. Ik bezoek normaal al niet zo snel een restaurant of café.  Tegelijkertijd valt het me op dat de drukte op de wegen, zelfs hier in Drenthe, niet echt minder wordt. Thuiswerken is nog niet echt opnieuw begonnen, lijkt me.  Ik vraag me af of het deze keer gaat wennen. Of ik er dezelfde rust in vindt als in maart en april?

Je zou denken we zijn er wel een beetje aan gewend. We hebben dit allemaal eerder meegemaakt. En toch is het nu anders. In het voorjaar hadden we een perspectief, we zouden dat virus verslaan. En we dachten dat we dat ook hadden gedaan. Maar het kwam ongenadig hard terug. En dat maakt dat een beklemmend gevoel erbij krijgen. Als het een tweede keer terug kan komen, dan kan het ook een derde en misschien wel vierde keer terug komen. En hoe lang duurt het nog voordat dat vaccin er nu is. In tijden van crisis en nood gaan dat soort zaken altijd te langzaam, vinden wij. Het virus pakt ons aan alle kanten, dat gevoel moet er langzaam aan bij mensen leven. En hoe komen we hier weer uit?  De minister president wijst ons op ons gedrag. En daar heeft hij geen ongelijk in. Ook ik zie om me heen en u misschien ook wel, dat sommige mensen het niet al te nauw nemen met de regels, zelfs niet als mensen al positief getest zijn.

Dat beklemmende gevoel dat grijpt mensen soms letterlijk naar de keel. Dat maakt mensen angstig. In zo’n situatie helpt het niet altijd om er maar een schepje positivisme boven op te gooien. In de trant van “kop op er komen betere tijden”. Dat laatste hopen we allemaal, maar soms begint het ook bij de erkenning dat we inderdaad bang zijn. Dat we het inderdaad even niet meer weten. Dat hoort nu eenmaal bij ons mens-zijn. Want bij de erkenning dat we bang-zijn, begint juist het houvast zoeken bij elkaar. Elkaar kunnen steunen, elkaar er door heen kunnen helpen, elkaar de ruimte geven om die angst te delen. Ik moest vanmorgen denken aan psalm 118: “in mijn nood heb ik geroepen: Heer! en de Heer antwoordde mij, hij gaf mij ruimte”.