Is er licht aan het eind van de tunnel?

Het is 21 oktober en ik stel mij de vraag: is er licht aan het einde van de tunnel? De optimist zal zeggen dat er aan het eind van iedere tunnel licht is, want daar is het een tunnel voor. Maar dat zegt nog niets over de vraag waar de tunnel uiteindelijk uitkomt. Komen wij dan ook op de plek waar we wezen willen? De pessimist zal roepen dat het eind van de tunnel onbereikbaar ver weg is, want ik zie namelijk geen licht en wie zegt mij dat er aan het eind van de tunnel licht is? Wat als deze tunnel doodlopend blijkt te zijn? Nergens blijkt uit te komen? Voor veel mensen dringt zich die vraag in deze onzekere tijden heel sterk op ; is er werkelijk licht te vinden of blijven wij nog lang, wie weet hoe lang, ronddolen in het donker?

Het virus grijpt nog steeds om zich heen. Besluipt ons nog terwijl we er niet op verdacht zijn, hoe goed we ook opletten, hoe goed we ons ook aan de regels houden. Misschien valt het voor mij nog wel mee. Maar er zijn zeker mensen voor wie het niet mee valt. Die kwetsbaar zijn in hun gezondheid, die de angst voor het virus letterlijk aan den lijve ervaren.  En mensen mijn omgeving worden daadwerkelijk ziek, sommige komen in het ziekenhuis terecht.  Ik kan me iets voorstellen dat hen dan dat gevoel van psalm 116 aanvliegt. “Banden van de dood omknellen mij, angst voor het dodenrijk grijpt mij aan, ik voel de angst en pijn”. De huidige tijd kan mensen soms letterlijk naar de keel vliegen

De dichter van psalm 116 schrijft; “de Heer ziet mijn pijn, de dood van zijn getrouwen”. De pijn zien van iemand, de dood voelen van wie je lief is kan, alleen als je met ontferming bewogen bent. Als je er niet ongevoelig voor bent. Met ontferming bewogen zijn betekent dat je de pijn van mensen letterlijk aan den lijve ervaart en meevoelt. Dat je met hen meelijdt. De Heer is met ontferming bewogen, dat schrijft de dichter niet letterlijk, maar dat mag je er wel in teruglezen.  Wie is dan die Heer? Die Heer dat zijn de mensen om je heen, je geliefden, je vrienden, je familie. Dat zijn de mensen die je tranen drogen. Die je vasthouden, als je na een langdurige revalidatie, onzeker op je benen staat en die je behoeden voor vallen.