Klaagzangen

Er moet mij iets van hart. Ik hoor met de regelmaat wat voor een gaaf land wij hebben.  Hoe goed het gaat in ons land en hoeveel succes we de afgelopen tien jaar hebben geboekt. En dat we daar dan ook trots op zijn. Het rare is dat ik daar een heel ander beeld van heb. Nu kun je vanaf verschillende posities kijken naar een begrip als succes. Ongetwijfeld zullen er veel mensen zijn die de afgelopen tien jaar succes hebben gehad. Met wie het goed gegaan is. Maar de keerzijde is dat er ook mensen zijn die dat in ieder geval niet zo ervaren en zich dat ook niet zo herinneren. Tenzij zij daar een verkeerde herinnering aan hebben. Het aantal daklozen is verdubbeld van 20.000 naar 40.000 in tien jaar tijd. De kloof tussen arm en rijk is alleen maar gegroeid. Naar schatting 10% van de bevolking heeft méér dan 61% van alle vermogen in handen. De onderste 60% van de bevolking bezit echter maar 1% van het totale vermogen. En die onderste 60% wordt het steeds moeilijker gemaakt om hun recht te halen. De sociale advocatuur in Nederland is vrijwel volledig uitgekleed. De jeugdzorg is gedecentraliseerd. Wanneer je als jongeren ernstige psychische klachten hebt dan dien je, gemiddeld, 425 dagen te wachten voordat je aan de beurt bent om geholpen te worden. De gemeentes moeten kiezen tussen lantaarnpalen of jeugdzorg. Een melkveehouder liet mij onlangs grafiek zien over de prijs die hij krijgt voor een liter melk. Wat bleek, zijn vader kreeg twintig jaar geleden een hogere prijs voor een liter melk dan hij nu krijgt.  Dan roepen wij stedelingen schande over het feit dat de boeren met tractoren onze steden ontregelen. En dan heb ik het nog niet eens over een overheid die mensen niet beschermd, maar hen juist vervolgd en uitkleed. De aardbevings problemen in Groningen zijn verre van opgelost. De toeslagenaffaire daar neemt niemand verantwoordelijkheid voor en degene die dat zou moet doen heeft daar geen actieve herinnering aan.  Bombardementen in Afghanistan, met veel onschuldige slachtoffers onder de burgerbevolking, moeten we nu eenmaal zien als een oorlogsrisico. De bestrijding van de pandemie, het vaccinatiebeleid, zwabberde ergens tussen radiaal rechts en extreemlinks in. Anders gezegd er was geen peil meer op te trekken. 

Succes kent vele vaders, maar mislukkingen zijn een steeds een wees, volgens John f. Kennedy. Dat blijkt maar. De vaders van het succes hebben blijkbaar geen actieve herinneringen aan de mislukkingen.  En als mensen roepen dat wij zo’n gaaf, succesvol, land hebben, dan bied ik op voorhand mijn excuses aan, dan heb ik het me dat blijkbaar verkeerd herinnerd.